Kimi pencere ihtiyaç fazlası hüzün taşırır yollara, caddelere. Kimi pencere hasret taşır kucağında. Kimi pencerenin kırılır, delinir camları yol gözlerken. Kimi pencereler buğulanır bir can giderken. Kimi pencerelerin gözleri dalar, seyirir, hayıflanır inceden;

camlardan bakışlar bir gün dinince

saçlarına düşen yalnız ak olur

uzakta kaybolan bir yüz görünce

yüreğine saplanan bir bıçak olur…

Kimi pencerenin dizlerini ağrı’lar tutar, bir tek yağmurlar açar kanatlarını çünkü. Kimi pencerenin yüzünde derin çizgiler. Kimi pencerelere çığ’lık düşer bazı mevsimler;

düşer dallardan açan yapraklar

sarar bedeni ah ile vahlar

bir bakarsın yakın olur uzaklar

hayal de olsa biter yolculuk…

Kimi pencereler ana sesidir, özlenen; “üşürsün oğlum, kapat pencereyi”, “yemek hazır, çabuk sofraya” Ardından hüzün giyinir, nemlenir zaman;

gülüşündü beni uyandıran

ellerindi ürpertiler bırakan

ağlar pişmanlıklarım kucağımda

âhh neredesin anam?…

Kimi pencerelere hıçkırık çöker seher vakti, dua molası verilmiş bir vakte boyanır nefesler, saçları örülür duaların ki dualar engelsiz geçer camlardan; Ya rab

aşkın ile meftun oldum zatına

cennetinde cemaline sar beni…

Kimi pencereler hüzzam ezan seslerine uyanır, aralanır perdeler, gönülden yer verilir ötelere, ardından huzur ve şükür;

yolundayız bu dînin ve ulvi nidanın

aşıkıyız ezelden bu muazzam sedanın…

Kimi pencere serenattır ay vaktinde, sevda sayıklanır pervazlarda, başını koyacak yer arar düşler, hicran dalar candan içerü;

“sen aklıma düşünce bir rüzgar çıkar, dolar içime

hızla bir pencere çarpar göğsüme…”

Kimi pencereler açılır Karadenize, boydan boya Gelevera deresi akar içimden, hasret gibi bir bela bulur beni, dalga dalga ıslanır çocukluğum;

her gece sahilinde uyusam da uyansam

martı çığlıklarıyla elim elinde kalksam…

Ne zaman poz versem bir pencerenin önünde, gözlerim bulutlu çıkar. Telli duvaklı bir hüzün karşılar beni. Her pencere bir bakışlık masal; öyle ya “dünya bir penceredir, her gelen bakar gider” Belli ki son bir kez bakar bir pencereden, ân olur, bir pencere önünde su’sar, insan…